Σκλήρυνση Κατά Πλάκας

Η σκλήρυνση κατά πλάκας είναι σε μεγάλο βαθμό απρόβλεπτη, αναφέρει η εφημερίδα «Νιου Γιορκ Τάιμς». Σπανίως βρίσκει κανείς δύο ασθενείς με τα ίδια ακριβώς συμπτώματα, με κρίσεις ίδιας διάρκειας και με την ίδια εξέλιξη της ασθενείας τους, ενώ ακόμα και η υποκείμενη αιτία της αναπηρίας, που η νόσος μπορεί να επιφέρει, διαφέρει από ασθενή σε ασθενή.
Επιπλέον, σπανίως δύο ασθενείς ανταποκρίνονται με τον ίδιο τρόπο στην όποια θεραπεία, είτε αυτή είναι ιατρικά τεκμηριωμένη είτε εναλλακτική. «Βλέποντας και κάνοντας» είναι το κλειδί της θεραπείας, λένε οι ειδικοί, διότι συχνά είναι αδύνατον να γνωρίζει κανείς εκ των προτέρων ποια θεραπεία θα είναι καλύτερη για κάθε ασθενή ξεχωριστά.
Οι ιδιαιτερότητες αυτές αποτελούν την αιτία σύγχυσης και δυσπιστίας που συχνά βιώνουν οι πάσχοντες και οι οικογένειές τους. Είναι επίσης η αιτία που πολλοί ασθενείς αναζητούν εναλλακτικές θεραπείες, τις οποίες τους προτείνουν φίλοι και συγγενείς ή μόνοι τους βρίσκουν στο Ίντερνετ.
Πολλές από αυτές τις θεραπείες είναι αβλαβείς και κάποιες μπορεί πραγματικά να βοηθούν. Όταν, όμως, αυτού του είδους οι εναλλακτικές θεραπείες χρησιμοποιούνται αντί των υπαρχόντων φαρμάκων- ή όταν αλληλεπιδρούν με αυτάτο επακόλουθο μπορεί να είναι μια πολύ ταχύτερη εξέλιξη, γεγονός ολέθριο για τους ασθενείς.

Συνδυασμός θεραπειών

Γι΄ αυτό και ο στόχος όσων αναζητούν εναλλακτικές θεραπείες θα πρέπει να είναι η συμπλήρωση αυτών στην παραδοσιακή αγωγή τους, η οποία, αν μη τι άλλο, έχει περάσει από καλά σχεδιασμένες κλινικές μελέτες έως ότου φτάσει έως τα φαρμακεία. «Ο άνθρωπος έχει έναν εγκέφαλο και έναν νωτιαίο μυελό, και γι΄ αυτό όποιος πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας πρέπει να προσπαθεί να χρησιμοποιεί τις μεθόδους για τις οποίες έχουμε τα καλύτερα στοιχεία», λέει ο δρ Άλεν Μπόουλινγκ, νευρολόγος στο Κέντρο Σκλήρυνσης κατά Πλάκας των Βραχωδών Ορέων (Rocky Μountain ΜS Center) και συγγραφέας του βιβλίου «Συμπληρωματική & Εναλλακτική Ιατρική και Σκλήρυνση κατά Πλάκας». «Οι ασθενείς πρέπει να χρησιμοποιούν ό,τι έχει να τους προσφέρει η συμβατική Ιατρική σε συνδυασμό με τη μη παραδοσιακή, αρκεί η δεύτερη να μην αλληλεπιδρά με την πρώτη».

Ο μηχανισμός

Η σκλήρυνση κατά πλάκας είναι μία φλεγμονώδης ασθένεια του κεντρικού νευρικού συστήματος, κατά την οποία το ανοσοποιητικό σύστημα του ίδιου του οργανισμού επιτίθεται στο κάλυμμα από μυελίνη ουσία που «μονώνει» τα νεύρα στον εγκέφαλο και στον νωτιαίο μυελό. Επακόλουθο αυτής της επίθεσης είναι να προκαλούνται μη αναστρέψιμες βλάβες στους άξονες που μεταδίδουν τα νευρικά μηνύματα μεταξύ των κυττάρων του εγκεφάλου και του νωτιαίου μυελού. Η σκλήρυνση κατά πλάκας διαγιγνώσκεται συνήθως στις ηλικίες 20 έως 40 ετών.

Η εξέλιξη

Στους περισσότερους ασθενείς, η νόσος αρχίζει- και μπορεί να συνεχιστεί επ΄ αόριστον- με εξάρσεις και υφέσεις, οι οποίες προκαλούν προοδευτική αναπηρία αλλά σπανίως απειλούν τη ζωή. Στο περίπου 10% των ασθενών η νόσος είναι εξελισσόμενη και μπορεί να μειώσει το προσδόκιμο επιβίωσης. Ο στόχος της θεραπείας είναι να αποτραπούν οι εξάρσεις και η επιδείνωση των συμπτωμάτων.

Οι θεραπείες

Η κυρία Μπλάκστοουν τονίζει, από την πλευρά της, ότι είναι σημαντικό για τους ασθενείς να αναγνωρίζουν μια επικείμενη έξαρση της νόσου τους- συχνές ενδείξεις είναι η κόπωση και μια αυξημένη αίσθηση ότι κάτι θα συμβεί- ώστε να λαμβάνουν εγκαίρως τα μέτρα τους (λ.χ. να μην εργαστούν όσο καιρό βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση).Όταν αρχίζουν τα συμπτώματα των εξάρσεων, μπορεί να χορηγηθούν στους ασθενείς κορτικοστεροειδή. Εξίσου σημαντικό τμήμα της θεραπείας, όμως, είναι ο έλεγχος των συμπτωμάτων της νόσου τα οποία, αναλόγως με το στάδιο και τη σοβαρότητά της, κυμαίνονται από κόπωση και ζάλη έως δυσκολίες στην ομιλία, τρόμο (τρέμουλο), μούδιασμα και προβλήματα ισορροπίας. Αναλόγως με την περίπτωση, ο έλεγχός τους μπορεί να συμπεριλαμβάνει εργοθεραπεία, λογοθεραπεία, φυσικοθεραπεία, αποφυγή της ζέστης και ανάπαυση. Όσον αφορά τις εναλλακτικές θεραπείες, στις οποίες επίσης στρέφονται πολλοί ασθενείς και συχνά ωφελούνται από αυτές είναι ο βελονισμός, η βιοανάδραση, ο διαλογισμός, το τάι τσι, η γιόγκα και η λήψη διατροφικών συμπληρωμάτων.

Τα φάρμακα

Οι μελέτες έχουν οδηγήσει έως τώρα σε ορισμένα φάρμακα, τα οποία έχουν λάβει έγκριση από την αρμόδια Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων (FDΑ) των ΗΠΑ ως νοσοτροποποιητικές θεραπείες. Αυτά είναι η ιντερφερόνη βήτα-1a, η ιντερφερόνη βήτα1b, η γλατιραμέρη και η μιτοξαντρόνη. Στο βιβλίο της «Μultiple Sclerosis: Αn Εssential Guide for the Νewly Diagnosed» (Σκλήρυνση κατά Πλάκας: Οδηγός για τους νεοδιαγνωσθέντες), η Μάργκαρετ Μπλάκστοουν, συγγραφέας ιατρικών βιβλίων που πάσχει από τη νόσο, εξηγεί ότι οι ιντερφερόνες χορηγούνται με έγχυση για να καταπραΰνουν το υπερδραστήριο ανοσοποιητικό σύστημα. Η γλατιραμέρη, που επίσης χορηγείται με έγχυση, είναι ένα αντιγόνο που ξεγελά τον οργανισμό και τον κάνει να νομίζει ότι αυτό είναι η πρωτεΐνη που υπάρχει στην μυελίνη ουσία, με αποτέλεσμα να επιτίθεται σε αυτό και όχι στα νεύρα. Η μιτοξαντρόνη είναι ένα ανοσοκατασταλτικό φάρμακο που χορηγείται και σε περιπτώσεις καρκίνου και χρησιμοποιείται για την εξελισσόμενη σκλήρυνση κατά πλάκας. Υπάρχει επίσης ένα μονοκλωνικό αντίσωμα που εμποδίζει τα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος να μπουν στον εγκέφαλο. Αυτό λέγεται ναταλιζουμάμπη και χορηγείται ενδοφλεβίως κάθε τέσσερις εβδομάδες.

Εξάρσεις

Σε ποσοστό έως 20% των ασθενών, η νόσος είναι ήπια και η φαρμακευτική θεραπεία μπορεί να μην είναι απαραίτητη. Ωστόσο, είναι αδύνατον να προβλέψει κανείς ποιοι είναι οι ασθενείς που δεν χρειάζονται φάρμακα και ο δρ Μπόουλινγκ τονίζει ότι έχει σημασία να μην περιμένει κανείς έως ότου αναπτύξει νευρολογικά προβλήματα για να αρχίσει θεραπεία, διότι αυτά δεν μπορούν να αντιστραφούν με οποιαδήποτε από τις γνωστές θεραπείες.

Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ Ένθετο Υγεία